Hulpeloos kind ?

Laatst hoorde ik het verhaal over een man die bij een scheepsongeluk zwaargewond in zee belandde.

Hij bloedde hevig uit een grote wond aan zijn been. Tot overmaat van ramp verscheen er een grote haai die  op het bloed van de man afkwam. Hij dacht dat zijn laatste uur geslagen was.

Maar toen dook er opeens een school dolfijnen op. Ze sprongen uit het water op en doken er weer in onder.

Ze zagen de gewonde man en ze zagen de haai. En toen gebeurde er iets wonderlijks. De dolfijnen vormden een gesloten cirkel rond de gewonde man. Samen beschermden ze hem tegen de haai. Een cirkel van liefde.

Pas toen de man in een reddingbootje gehesen was zwommen ze weer verder.

Op  You Tube zag ik een filmpje over een hond die gewond op de snelweg lag. Hij was aangereden door een auto. Hij lag precies in het midden op de rand van de twee weghelften. Het verkeer scheurde met 100 km/ph langs hem heen.  Toen verscheen er een andere hond. Hij stak met gevaar voor eigen leven de weg over , legde zijn beide voorpoten achter de voorpoten van de gewonde hond en schoof hem toen stukje voor stukje naar de berm. Dwars door het voortrazende verkeer heen. In berm werden de beide honden opgevangen door wegwerkers.

Op t.v. zag ik een oude boot vol met vluchtelingen uit Afrika op weg naar Griekenland. Onderweg kreeg het schip motorpech en dreef het stuurloos rond.  Ondanks noodsignalen kwam er geen hulp opdagen.

Er was weinig water aan boord. Mensen verdroogden en kwamen om van de dorst. Aan boord waren ook twee babies. En hoewel er bijna geen water was zijn deze babies niets tekort gekomen. De volwassenen spaarden water uit hun eigen mond om het leven van de babies te redden.

De  man in het water, de hond op de snelweg, de babies op de vluchtelingenboot ze leken volkomen hulpeloos.
Het leek met ze gedaan.  Ze hadden geen mogelijkheden om zichzelf te redden. Maar op wonderbaarlijke wijze kwam die redding toch.

Vandaag vieren we kerst. We verzamelen ons rond de kribbe en zingen “ Hulpeloos kind , heilig kind. “

Het kind in de kribbe lijkt net zo hulpeloos als de man in het water, de hond op de snelweg en de babies op de vluchtelingenboot.  Het kind in de kribbe is het symbool van hulpeloosheid, kwetsbaarheid, weerloosheid.

Maar we zeggen ook dat in dat kwetsbare kind in de kribbe God Zelf Aanwezig is. Maar  is God hulpeloos ?

De man in het water, de hond op de snelweg , de babies op het schip waren kwetsbaar maar hulpeloos waren ze niet.  Hun kracht lag niet in de mogelijkheid zelf handelend op te treden want die mogelijkheid hadden ze niet. Maar hun kracht lag in wie ze waren . Hun kracht lag hierin dat ze een sterk gevoel van ontferming opriepen bij de dolfijnen, de hond en de volwassen vluchtelingen op de boot.  Door ontferming bewogen kwamen deze in actie.

In deze beweging van ontferming is God Zelf  aan het werk. God is in de hulpeloze en activeert de ontferming bij hen die te hulp schieten. God is in de hulpeloze en in de hulpverlener.

En als je om je heen kijkt in je naaste omgeving als je  en naar de wereld kijkt:  wat wordt dichtbij en veraf  veel hulp geboden, wat zijn er veel mensen die goed zijn voor hun medemensen. God is op machtige wijze werkzaam in de wereld in mensen van zijn welbehagen.

Waar mensen rond de kribbe samenkomen worden ze door ontferming bewogen.

Amen